Wekelijkse schrijfopdracht # 193 – Cliffhanger ‘Minke, doe iets kalmer aan!’ ‘Ja,mam doe ik toch!’ Tot haar opluchting, ziet Vera dé plek in het bos al opdoemen, nog even doorfietsen op dit pad en dan zullen ze er bijna zijn. Sinds Vera het verhaal over de Wortelkindertjes heeft voorgelezen en de plaatjes samen werden bekeken is Minke niet meer te houden. Met haar vader kwam ze al vroeg in het bos. Ze weet nu precies waar ze moet zijn om die kindertjes misschien te ontmoeten. Vera maakt zich wel eens zorgen om haar fantasie. Enfin, fantasie hoort nu eenmaal bij het leven. Zij weet dat als geen ander, maar toch … Minke stapt af: ‘Mam, hier moet het zijn, zie je die takken daaronder. Kijk maar, hier kunnen ze vast uitkomen. Ga jij nu maar voorlezen dan zal ik wel opletten, nou ja, jij mag ook wel kijken maar ik wil ze het eerst zien. Ga maar tegen deze boom zitten dan gaan we nu lezen en plaatjes kijken.’ Minke is druk aan de babbel, Vera maakt zich ongerust; zij vindt haar dochter veel te druk. Het wordt rustig in het bos, de vogels houden waarschijnlijk siësta. Ze begint met voorlezen: Diep in de grond, tussen de wortels van de bomen liggen de Wortelkindertjes te dromen. De hele winter slapen zij daar… - door de fietstocht en toch wel de spanning om Minke - dut zij in. “Mam, mama, je bent in slaap gevallen, lees nu: lekker warm dicht tegen elkaar, dat komt er nu. Nou als je dan niet wakker wordt kan ik mooi zoeken.' Minke loopt naar die spannende boom met die grote overhangende takken en de … oh, kijk daar - een hol, ze sluipt er voorzichtig naar toe, bukt zich en ziet … .