‘Harry Webb,’ fluister ik tegen het geopende medaillon. Links een foto van Marieke en mij, rechts een foto van hem. Voorzichtig kus ik de rechterkant en leg mijn hand met het sieraad erin op schoot. Twee foto’s van ver voor 1995, toen hij nog werkelijk Harry heette. Marieke en ik, wij weten alles van hem. Inmiddels weet ik zelfs meer. Een logisch gevolg van iemand weten te overleven. Marieke was mooi, veel mooier dan ik. Vrolijke ogen, vrolijke mond en borsten waar iedere man op valt. Van Harry weet ik het niet zeker, maar als hij op vrouwen valt, dan zou hij voor Marieke zijn gevallen. De zangers van de coverbands bewezen mijn theorie maar al te graag en met één lookalike trouwde ze. Sinds gisteren zijn de kinderkamers definitief leeg. De jongste heeft het huis verlaten. Mariekes jongste, biologisch gesproken, maar sinds ik met haar man samen ben ook mijn kind. ‘Gelukkig heb ik de kans gekregen om je beter te leren kennen,’ had hij gezegd. Eindelijk. Hij vindt het niet erg dat ik hem Harry blijf noemen. Ik loop naar de platenspeler en leg voorzichtig de elpee op de draaitafel. ‘The young ones Darling, we're the young ones And young ones Shouldn't be afraid,’ schalt Harry Webb even later als Cliff Richard door de werkkamer. Ik ben wel bang. Bang dat mijn Harry achter de waarheid is gekomen. Het geheim van Marieke, die voor hem spoorloos verdwenen is. Ik ben niet jong meer, Marieke wel. Tot in eeuwigheid. Ik liet mijn plakboek slingeren. Voorzichtig til ik het medaillon aan zijn ketting op en laat hem heen en weer slingeren, zo tikt de tijd onvermijdelijk weg. Marieke, Cliff en ik. Ik hoor de voordeur, het kraken van de traptreden, de klop op de deur. Zijn stem, dwingend: ‘Doe open!