Vermist # 192

Ik zag hem aan de rand van mijn blikveld staan. Het was een onopvallende verschijning en waarschijnlijk had ik verder geen aandacht aan hem geschonken als hij niet zo naar Anne had gestaard. Mijn kleine Anne, veertien jaar en nu al een schoonheid. Lang ravenzwart haar tot op haar rug en twee grote, sprankelende ogen, volle rode lippen en een geweldig figuur. We waren met ons gezin een dagje naar het pretpark en we hadden het allemaal reuze naar ons zin. Mijn vrouw rende als een jonge meid mee met Anne en onze twee andere kids, John van twaalf en Patricia van acht. De man maakte zich los van de muur en zonder ons nog een blik waardig te keuren slenterde hij het park in. De haren in mijn nek stonden recht overeind toen ik elk detail van hem in mijn geheugen opsloeg. Wat moest iemand zonder kinderen in een pretpark. Opeens sloeg Carla haar armen om me heen en kuste in mijn nek. 'Kom nou, maak een beetje plezier met de kinderen, 'fluisterde ze in mijn oor.'Je kijkt zo serieus. ' Ik draaide me om, nam haar in mijn armen en kuste haar. 'Je hebt gelijk, ik haal me dingen in mijn hoofd. ' Een groep kinderen rend lachend langs ons heen. 'We gaan een hapje eten, 'stelde ik voor. Ik kuste Carla op haar voorhoofd en maakte me van haar los. 'John, Patricia, Anne ,'riep ik.'We gaan wat eten. ' Patricia en John stonden een tiental meters verderop met open mond naar een stel acrobaten te kijken die weergaloze stunts uitvoerden. Carla en ik liepen er hand in hand naartoe en ondertussen keek ik om me heen of ik Anne zag. Ik voelde een knoop in mijn maag en het zweet brak me uit. 'Zie jij Anne?, 'vroeg ik aan Carla. We stonden stil en keken naar alle joelende kinderen en wandelaars om ons heen. Het leek alsof alles om ons heen stilstond... Anne was nergens te zien. .