Ik draaide me om en bleef ijzig kalm. Dat was een façade want mijn hoofd sloeg werkelijk tilt. Mijn hart brak in duizend stukken. Tranen klaar om over mijn wangen te rollen, maar dat gunde ik haar niet. Die wolvin waarschuwde me dat ze achter hem aan zou gaan, alleen had ik nooit verwacht dat het zou lukken. Wat een vergissing... Ik hoorde mijn naam maar liep door. Hij maakte me belachelijk in het bijzijn van mijn soldaten en ik voelde me stom. Al die moeite om hem te bevrijden. Steeds weer die angst dat ik hem nooit meer zou terug zien. En wat tref ik aan? Mijn geliefde, innig, met haar benen rond zijn middel. Zijn gezicht genesteld in haar boezem. Beheerst, maar zo snel mogelijk, liep ik de deur naar buiten en sloot hem achter mij. De frisse bries op mijn gezicht wakkerde iets aan en de tranen gingen de vrije loop. Mijn adem stokte en ik kreeg geen lucht. Ook mijn knieën begaven het en ik viel neer op de zanderige grond. Waarom deed hij dit? Hield hij niet meer van mij? Wat had ik fout gedaan? Zoveel vragen zonder antwoord en het deed pijn. In zowel mijn hoofd als mijn hart. Ik deed geen moeite om mijn tranen te bedwingen. Het aanzicht van mijn geliefde samen met haar was immens. Maar ik besefte dat ik hier niet eeuwig kon zitten huilen. De grootste schokgolf was voorbij. Trillend stond ik weer op. Met mijn mouw veegde ik mijn natte wangen en neus terwijl ik mezelf tot rust probeerde te brengen. Met gesloten ogen vond ik mijn adem weer en besloot haar niet de voldoening te geven dat ze mij had geraakt. Integendeel. De leeuwin in mij was ontwaakt. Hij zal smeken, en zij zal kruipen voor mij.