# 190 - Ware Aard - vervolg

Een zonnestraal verwarmde zijn gezicht en wekte hem uit een prettige slaap. Loom rekte hij zich uit. Gisteravond had hij aan zijn matties verteld op mannen te vallen en hij was trots op zichzelf. De straatgeluiden kwamen, gedempt door de halfdichte gordijnen, de kamer in. Ergens kraaide een haan drie keer. Hij gaapte nog eens uitgebreid, stond op, hees zich in zijn gewaad en vertrok richting zijn homie. In rustig tempo liep hij door de drukke straten, waar een vrouw zich plotseling aan hem vastklampte. “Wat kan ik voor u doen, mevrouw?” “Mijn man is vreemdgegaan, en ik” - ze barstte nu in snikken uit - “weeeet -nie-hiet –wa-hat ik nu-hu moet met mij le-he-ven…”. Ze snoot haar neus in de mouw van zijn gewaad. “U bent nu boos, dat is begrijpelijk.” Ze knikte hevig. “ Laat de emoties maar stromen, dat is goed. U zult later gaan inzien welk pad voor u het juiste is. Als u hem zijn misstap vergeeft, zal dat u innerlijke rust geven en sterker maken”, adviseerde Jezus. Ze bedankte hem voor zijn wijsheid en hij vervolgde zijn eigen weg. Zachtjes -Judas sliep altijd uit – ontsloot Jezus de deur en liep naar de slaapkamer. “Goeiemo … what the FUCK?”. Meteen voelde het alsof er een molensteen op zijn middenrif drukte. Hij werd misselijk en slikte hevig om de brok in zijn keel weg te krijgen. Tegelijkertijd borrelde een helse woede omhoog vanuit zijn binnenste. Twee paar ogen keken geschrokken op. Daar, tussen zijn favoriete zwartsatijnen lakens, lag Judas. Met Jakob-Minor. “Judas“, Jezus sprak het woord uit alsof hij iets smerigs uitspuugde,“wat ben jij een vieze snitch!! Ik zal je dit nooit vergeven!” En zo leerde Jezus ter plekke zelf een wijze les: iemand kunnen vergeven moet je leren.