Innige verstrengeling. Het was de enige treffende omschrijving van het tafereel dat ik aantrof toen ik de slaapkamerdeur – onze slaapkamerdeur – voorzichtig opende. De sfeerverlichting stond op standje gedimd en uit de Sonos klonk zachtjes een willekeurige afspeellijst met soulmuziek. Halflege wijnglazen op het nachtkastje. De lucht was zwanger van geuren die getuigden van wat zich niet lang hiervoor had afgespeeld. Haar goedkope parfum vermengd met het overbekende aroma van zijn hitsigheid. Het verbaasde me vooral hoe weinig het met me deed. Natuurlijk was er de steek van jaloezie, maar meer dan een prikje van een braamstruik tijdens een boswandeling in de zomer was het niet. Onwillekeurig gleed mijn blik naar haar en begon mijn brein aan de onvermijdelijke vergelijking. Ze was blond, niet onknap, en ik schatte haar een jaar of vijf jonger dan ik. Helemaal zijn smaak. Een flauwe glimlach speelde om haar lippen. Uiteraard was ze minder mooi uitgedost dan die eerste keer dat ik haar zag, op het personeelsfeestje van een jaar geleden, toen ze voor het eerst vluchtig met mijn man gesproken had. Na haar eerste blik wist ik al genoeg. Hij natuurlijk niet. Hij had nooit iets door. Haar non-verbale signalen gingen compleet aan hem voorbij, zoals die van mij ook vijftien jaar lang aan hem voorbij waren gegaan. Hij was vervloekt en gezegend met een zekere argeloosheid. Nooit zou hij hebben vermoed dat de fles wijn die hij gisteren had gekocht al door mij was geopend. Bij wijze van afscheid gaf ik hem een kus op het voorhoofd, dat al kouder begon te worden. Zijn lippen vermeed ik zorgvuldig. Mijn telefoon trilde. “Is het gebeurd?” vroeg mijn minnaar. “Het is gebeurd,” antwoordde ik zakelijk. Ik drukte het gesprek weg en belde een taxi. Onze vlucht naar de zon vertrok over twee uur.