#190 Zucht

Zucht Het is stil. Doodstil. De klok is gestopt met tikken, de koelkast slaat niet meer aan, zelfs de haperende ventilatie heeft zijn onregelmatig gezoem opgegeven. Ik hoor alleen het geritsel van haar kleren, als ze haar arm over de stoelleuning verplaatst, als ze voorzichtig haar voet verschuift. Ik vind de verhoogde hartslag terug in haar ingehouden ademhalen, die in zuchtjes lucht op mijn gezicht kapotslaat, ook al zit ze ruim twee meter van mij vandaan. ‘Je weet het,’ constateert ze fluisterend tegen de stilte in. ‘Ja,’ bevestig ik. We zwijgen. Ik denk aan het zweet, dat mijn lichaam aangeraakt heeft. Het speeksel dat ik via haar mond geproefd moet hebben. De handen die hetzelfde lichaam op al haar plekken mochten voelen, zoals ik haar zelf ook zo vaak mocht voelen. ‘Ik houd nog steeds van je,’ probeert ze haar toenadering. Ik blijf zwijgen. Het geritsel. ‘Is het over?’ mompelt ze. Ik kijk haar aan en zucht.