“Blijf even zo zitten, Mariechen, dit móet ik even vastleggen. Die rozen bij hetzelfde roze van je rok!” Marie zuchtte. Dat “even” van hem kende ze. Kon hij niet gewoon weer een foto maken, zoals hij zo vaak gedaan had, al wilde hij niet, dat anderen daar achter zouden komen. Eigenlijk had ze totaal geen zin om hier stil te moeten zitten. Maar vooruit, om hem een plezier te doen zou ze poseren en naar de krant zitten staren. Die voorkant kon ze zo langzamerhand wel uittekenen. De zon speelde zijn spel van licht en schaduw over het gazon. Wat moest het heerlijk zijn dat te kunnen schilderen. Even de rollen om te kunnen draaien en zelf achter die ezel te staan. Marie Krøyer-Triepcke, kunstschilderes. Ze schudde haar hoofd. Zij kreeg toch geen voet aan de grond met haar schilderijen. Belachelijk eigenlijk. Mannen hadden het zo gemakkelijk in het leven… ' Hoe laat zou het eigenlijk zijn? Ze snakte naar koffie. Ze kreeg een knik in haar nek van deze houding. Ze bracht haar hand naar haar achterhoofd. “Wat doe je nou? Je haar zit toch goed, meid,” klonk het geïrriteerd vanachter de schildersezel. Zijn ogen waren tot smalle spleetjes geknepen, iets wat ze de laatste tijd vaker bij hem bespeurde. Hij moest er toch eens mee naar de dokter gaan. Ze sloeg hem gade terwijl hij bezig was. Zijn penseel schoot met heftige streken over het doek. Hij schilderde gejaagd zoals hij dat kon wanneer hij het beeld dat hij voor ogen had zo snel mogelijk vast wilde leggen. Zou ze hem ooit begrijpen? De zoele zomerwind verspreidde de zoete rozengeur. Marie luisterde naar de rustige ademhaling van Rap die aan haar voeten lag. Ach, alles was goed zo. Zo moest het altijd zijn. ----------------------------------------------------------------------------------------------------- noot: Ik heb gekozen voor Peder Severin-Krøyer's "Marie in the Garden -oftewel "Roses" (1893) (https://www.the-athenaeum.org/art/full.php?ID=790…) -kopiëren-plakken) Bio: (Peder's moeder was manisch depressief en kon niet voor hem zorgen. Hijzelf bleek aan syfilis te lijden. Zijn zicht verslechterde snel en hij erfde zijn moeder's psychische ziekte. 1902 ontmoette Marie een ander, in 1905 raakte ze in verwachting van diens kind. Peder en Marie besloten te scheiden. In 1909 overleed Peder) De kunstschilder schijn te hebben gezegd : What one does on the spot in the nervous ardor is always better than what one does the day after in the tranquil light of the studio. When one is sitting outside and one knows that in ten minutes the atmosphere will be gone, one does not argue, one works away with raging zeal. '