Ik trok door. Bruine drap verdween, samen met het water en ik zwaaide het na. Nu bleef een deel van mij drijven in een riool. Ik ben gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven. Met een zucht draaide ik me om, opende de klapdeur en liep richting het plein, waar juf Ank vanaf een bankje op de andere kinderen toekeek. De zon scheen, de dag sprankelde en het speelrek was net vernieuwd. In mijn onderbuik kriebelde het. Mijn ogen zochten tussen de kinderen door. Ze renden elkaar achterna, armen gestrekt en wanneer ze te dicht bij het hek kwamen, riep juf ze terug. Naast het schuurtje zag ik haar, met haar ruggetje tegen het baksteen, één voetje van de grond, blond haar dat haar rode wangen bedekte. Voor haar stond Lars. Hij stond met zijn handen achter zijn rug, een beetje achterover geleund, zo ver mogelijk bij Madelief vandaan. Zij kwam tot mijn schrik van het muurtje af, bracht haar gezicht naar de zijne en drukte een kort kusje op zijn lippen. Mijn Madeliefje. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Wat zou papa hebben gedaan? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik tranen voelde. En iets in mijn hart. Ik dacht dat ik boos werd, maar eigenlijk wilde ik dat niet. Was dit nu het breken van een hart? Radeloos draaide ik me om, liep naar juf Ank en ging naast haar op de bank zitten. 'Waarom huil je, Bart?' Ik pakte haar hand stevig vast. 'Madelief is Madestout.'