Het gezang is te hoog, vals en op geen enkel vlak in de maat. De dames schateren het tussendoor uit. Ondanks dit alles is de ondertoon toch nog klassiek te noemen, evenals de dames zelf. Het podium is eigenlijk te klein voor hun allemaal, maar het maakt ze net als altijd niets uit. Er is een dame in een rode jurk, ze strijkt een paar losse haren van haar opgestoken kapsel zwierig naar achter. Haar parelsnoer zit strak om haar dikke nek. De dame naast haar duwt haar borsten nog wat verder omhoog. De heer in de hoek kijkt ernaar, ze rollen er nog net niet uit. De twee achterste dames swingen hun brede achterwerk zo hard heen en weer waardoor de wijn over de rand van hun glazen klotst. De pianist kan het gezang van de dames nauwelijks bijhouden en ik zie paniek in zijn ogen. Zo te zien is het de nieuwe pianist. Hij heeft nog geen idee dat dit tot laat in de avond door zal gaan. Ik zie dat hij uit alle macht probeert om niet naar de te strakke, doch chique jurken van de dames te kijken. Glimlachend neem ik een slok van de wijn die vlak daarvoor al dansend door een medewerkster neer is neergezet. Uit ervaring weet ik dat de dames het over een niet al te lange tijd weer voor elkaar weten te krijgen dat iedereen mee swingt. Ook weet ik dat het gezang steeds luider zal worden en dat de glazen nog vaak tegen elkaar zullen klinken. Iedereen die bij de dikke dames komt weet dat. Behalve de nieuwe pianist dan, maar die komt er snel genoeg achter.