Het miezert nog net niet in de beeldentuin. De dreigende regenwolken laat ik met een brede kwast op het doek neerkomen. Grof de bietenakker en het korenveld, het landweggetje en het grasveld. Het miezeren zet nu echt door. Schilderspullen inpakken en oppakken. Hoe zou Martijn Monnickendam (1874-1943) dat gedaan hebben, toen hij die twee kalfjes met olieverf buiten schilderde? Die schets in de wei gaf mijn vader aan mijn moeder, bij hun verloving (1934). Het is mijn enige schilderij van een echte kunstschilder. Het eerste wat ik schilderde was een koe. Net als Monnickendam in de wei. Waarom gaat het toch altijd regenen? Ik vluchtte de stal in. Toch een mooi portret van de koe met oormerk 439. Terug naar het landschap. Van rechts liet ik een rij koeien het beeld binnen komen, met een boertje in blauwe overall en stok in de hand. In de einder een molen en een schuur. Een tractor met platte wagen vol balen hooi. Een vlucht ganzen in de lucht. Allemaal uitvluchten om niet aan de jongen met de hond te beginnen. Ik kon er niet meer onderuit. Dan maar eerst een schets maken, die weggooien en hup met de penseel een blauwe broek, dan met bruin de hond, als de broek droog is benen eronder en lijf met armen. Witte vlekken op de vacht van de hond, rode gympen, T-shirt en petje. Nog een paar minuten, niet getreuzeld, geef die jongen een mond en een oog. Mijn eerste landschap van de schildercursus leidt tot heftige discussie. De een zegt die hond stoort, de ander zegt leuk verhalend. De docent neemt het voor mij op: Jij bent een verhalend schilder, en dat is prima. Je gebruikt alleen primaire kleuren en daar is niks op tegen. Maar: het is geen kunst. Nog niet.