Sjaak parkeerde zijn gifgroene Opel Manta op het industrieterrein, en Salina probeerde haar zenuwen te bedwingen. “Maar jullie hebben dit dus echt wel eerder gedaan?” vroeg ze. “Tuurlijk Meissie, zou ik tegen je liegen?” zei Sjaak. Hij droeg altijd Adidas trainingspakken, en klonk als Johnnie Flodder. Ze stapten uit, en betraden het lege pakhuis. Het was er zo koud als een inloopvriezer, en zo gezellig als een mortuarium. In het midden van de ruimte stond Bozidar, Sjaaks partner in erotische fotografie. Bozidar was meer van de Nike trainingspakken, en op zijn voorhoofd zat een litteken dat leek op een kogelwond. Hij sprak nooit. “Ga maar op dat kleed liggen.” Zei Sjaak. Salina trok haar kleren uit, en nam plaats op het kleed. “Dus dit is gebaseerd op een schilderij?” vroeg ze. “Ja, da’s van een Chinees ofzo. Sambal bij!” zei Sjaak. Salina keek hem pissig aan. Haar moeder kwam uit Zuid-Korea, en ze had inmiddels haar buik vol van het zogenaamd lollige racisme van veel van haar landgenoten. “Ja Jezus, je mag tegenwoordig niks meer zeggen. Je mag ze niet eens meer negerzoenen noemen.” Zei Sjaak. “Hé Bozidar, pak de attributen effe.” Bozidar knikte heel subtiel, en deed zijn werk. Salina zat op het kleed, dat rook naar een natte hond, en bedekt was met haren. Een ongemakkelijk stilte volgde. Ze was nog steeds boos op Sjaak. De stilte werd eindelijk doorbroken toen Bozidar met een pompwagen kwam opdagen. Op de wagen stonden twee glazen bakken die waren gevuld met water. Salina zag iets bewegen in het water. Bozidar haalde een inktvis uit de voorste bak. “Hé wacht even. Jullie zeiden niets over inktvissen. Ik ben niet zo van de inktvissen weet je. Ik bedoel, ik eet graag gefrituurde calamari maar, oh Jezus nee, niet mijn gezicht bwoep!” Gebaseerd op The Dream of the Fisherman's Wife van Hokusai.