Hij ging zoals hij gekomen was, in stilte. Anna was bij hem geweest. Ze had hem nog lang aangekeken, ongelovig, alsof dit een van de vele trucs was waarmee hij haar altijd verblind had. Verdriet was niet wat zij voelde. Het was een leegte, een allesomvattende leegte, die het onmogelijk maakte haar weg in het dagelijkse verkeer terug te vinden. Op de wake hoorde ze de verhalen die anderen altijd over hem vertelden. Hoe de oude buurvrouw zijn moeder gevonden had, minstens twee dagen later, en de zwijgende baby uit haar koude armen genomen had. Hoe hij opgevoed werd tussen haar kleinkinderen, die hem pestten -met zijn scheve neus en ontembare haardos, met zijn gebrek aan ouders en status, met elk woord dat moeizaam over zijn lippen hikte en met de vele woorden die hij nooit vond- maar die nooit een traan uit hem kregen. Ze stond aan zijn graf en gooide de eerste hand aarde, luisterde naar de zachte plof. Voelde klopjes op haar schouder, liet zich bij de arm nemen. Ze wist het wel. Maar het zou nog jaren duren voordat zij befeste wat het betekende dat hij er nooit meer zou zijn. Zijn zwijgen was niet eerder zo oorverdovend geweest.