Water’val’ De ontvoerder van haar kinderen ligt kermend van de pijn op de grond. “Leve Krav Maga”, denkt Tanja cynisch. Ze gaat op zoek naar het koude voorwerp waarmee de man haar vijf minuten geleden nog onder bedwang hield bij de reling van de brug. Een pistool waarschijnlijk, een ijzeren staaf misschien. Met dat ding kan ze die klootzak dwingen te vertellen waar hij haar Feline en Daniel vasthoudt. Tanja speurt de brug af. Ze ontdekt een koevoet die op miraculeuze wijze aan de reling is blijven haken. Ze snelt erheen en strekt haar arm uit. Ze wil de koevoet pakken en in een beweging terugdraaien naar de van pijn bevangen ontvoerder. Tanja voelt hoe ze uitglijdt op de natte ondergrond en doorschuift naar de rand van de brug, onder de reling door. Haar lijf remt precies hard genoeg af om niet van de brug te vallen. Haar buik, bekken en benen liggen nog op het plateau. Opgelucht haalt Tanja adem. Ze is er nog. Ze ziet de allesverwoestende waterval onder zich en voelt waterdruppels in haar gezicht uiteen spatten. Uit alle macht probeert ze de rand van de brug met haar vingers te pakken te krijgen om zo haar hele lijf weer op de brug te trekken. Het lukt niet. De afstand is te groot. Ze spant haar buikspieren aan en beweegt wiegend met haar heupen en benen een stukje naar achteren. Dat lukt wonderwel. Ze voelt hoe nu ook haar middenrif op het plateau leunt. Nog een klein stukje. Een harde trap tegen haar achterwerk verdampt in een keer de fysieke winst die ze had geboekt. Tanja gilt. Ze weet wat er gaat komen. De genadetrap. Ze ziet het denderende water en de rotsblokken met een onvoorstelbare snelheid op zich afkomen. Ze knalt in het water. Haar linkerarm breekt op een rotsblok. Ze voelt hoe de waanzinnige kracht van de stroming haar pijlsnel naar beneden trekt. In het kolkende water ontwaart Tanja de verlegen oogopslag van Feline. Ze ziet Daniel. Hij schatert zijn babylach. Ze ziet haar man Quinten. Hij zwaait. Koud. Pijn. Zwart.