“Nee, hier jij!” klinkt het voor de zoveelste keer in de tuin hiernaast. Het geschrokken piepen en janken gaat door merg en been. Hardop vraag ik me af of ik de Dierenbescherming moet bellen. “Jij moet je nergens mee bemoeien,” steekt ze haar hoofd boven de haag uit. “Jij hebt geen verstand van africhten.” Ik heb geen reden om aan te nemen dat de buurvrouw dat wel heeft, want we hebben het hier over een Cavalier King Charles-spaniël. Hoewel, haar kinderen hebben dat waarschijnlijk anders ervaren. Ze gingen al vroeg het huis uit en sinds de scheiding laten ze zich nog maar zelden zien in de ouderlijke woning. “Je bedoelt opvoeden,” zeg ik. “Je hoeft hem echt niet zo streng aan te pakken hoor.” “Ach mens, sterf!” en andere verwensingen mompelend verdwijnt ze om zich opnieuw te richten op de pup. Ik ga naar binnen, ik moet hier even niet zijn. Als ik een paar uur later mijn volle tassen op het aanrecht zet, zie ik onze herder onrustig op en neer springen langs de haag. Hij blaft en jankt afwisselend. “Rustig maar Max, kom maar, het is al goed.” Dan hoor ik het klaaglijke janken hiernaast, verder is het stil. Oh nee, ze zal toch niet echt …? Over de haag kijkend zie ik dat het hondje een nare wond heeft over zijn neus en linkeroog. Geronnen bloed beneemt hem bijna het zicht. Op de tuintafel ligt een telefoon, naast een elektrische vliegenmepper en een zweepje. Woede en medelijden doen me hartgrondig vloeken. In twee tellen sta ik aan de andere kant van de haag en neem de pup op mijn arm. Terwijl ik hem probeer gerust te stellen, valt mijn blik op een paar benen. De buurvrouw ligt met haar hoofd op de stenen deurstopper van haar tuinhuis en baadt in het bloed. Een van haar Crocs ligt naast een omgevallen kruiwagen. Ze kreunt en probeert te praten. Tot mijn verbazing hoor ik mezelf zeggen: “Sorry, joh, ik versta je niet. Maar ik ben zó terug, even deze kleine man verzorgen.”