Versie 2 Proloog Nog voordat de auto volledig tot stilstand is gebracht, springt Leon eruit en rent de Eerste Hulp binnen. Hij houdt zijn badge omhoog. ‘Familie Magill, waar zijn ze?’ Hij wacht het antwoord niet af en volgt de vinger. Links en rechts lege behandelkamers. Bij een gesloten gordijn stopt hij en schuift het opzij. Op het bed ligt een met een linnen bedekt lichaam. Hij tilt het laken op en rent terug de gang op. Verderop komen artsen uit een kamer. Op de vraag van Leon of Michel daar ligt knikken ze. ‘Mag ik?‘ ‘Heel even.’ ‘Michel, jongen wat is er gebeurd?’ Leon wrijft een kleverige pluk haar uit het gezicht van zijn vriend die buiten westen is. Hij schuift een stoel bij en scant snel de betekenis van alle toeters en bellen. De piepjes geven een stabiele situatie aan. ‘Ik zag net je vrouw. Het spijt me jongen, ze heeft het niet gered.’ Michel beweegt zijn hoofd en kreunt. ‘Ah, je bent wakker. Rustig maar, ik ben bij je,’ fluistert Leon. Michel spert zijn ogen open en loopt rood aan. ‘Wat zei ik nou, blijf kalm. Je bent in goede handen. Ga je me alles vertellen?’ Michel kermt. ‘Nooit.’ Zijn mondkapje beslaat. Leon laat de zuurstofslang tussen zijn vingers glijden. ‘Ik beloof dat ik goed voor ze zal zorgen, zeker voor kleine Lil. Kittig kind is het, precies haar moeder. Alles komt goed.’ Michel spartelt. ‘Ssst.’ Versie 1 Hij grijpt haar pols vast. ‘Wat bedoel je, Ine?’ ‘Een ongeluk, Leon. Het is ernstig.’ Het drietal stapt in de auto en scheurt naar Gérardmer. ‘Wat zeiden ze precies?’ Marcel mompelt iets onverstaanbaars en Ine zit achterin te snikken. Leon stoot Marcel aan. ‘Hou op, man. Moeten wij soms ook in het ravijn donderen?’ Als het Leon duidelijk wordt dat zij niets loslaten, zwijgt hij. Nog voordat Marcel de auto volledig tot stilstand heeft gebracht, springt Leon eruit en rent de Eerste Hulp binnen. ‘Peggy en Michel Magill, waar zijn ze?’ Hij wacht het antwoord niet af en volgt de vinger. Links en rechts lege behandelkamers. Bij het gesloten gordijn stopt hij en schuift het opzij. Op het bed ligt een met een laken bedekt lichaam. Hij tilt het op en rent terug de gang op. Ine en Marcel lopen op hem af. Hij schudt zijn hoofd en houdt het gordijn voor ze open. ‘Sorry jongens, het is Peggy.’ Hij wrijft Ine over haar rug. ‘Ga maar naar binnen. Ik kom zo.’ Verderop komen artsen uit een kamer. Hij houdt zijn badge omhoog. Op zijn vraag of Michel daar ligt en of hij bij hem mag, knikken ze. ‘Heel even dan.’ ‘Michel, jongen wat is er gebeurd?’ Hij wrijft een kleverige pluk haar uit het gezicht van zijn vriend.’ Michel spert zijn ogen open en loopt rood aan. Leon buigt voorover ‘Ga je me dan nu alles vertellen?’ Michel kermt. ‘Nooit.’ Zijn mondkapje beslaat. Leon pakt de zuurstofslang tussen zijn vingers. ‘Ik beloof dat ik goed voor ze zal zorgen, zeker voor kleine Lil. Kittig kind is het, precies haar moeder.’ Leon knijpt de slang dicht. ‘Alles komt goed.’ Met zijn andere hand drukt hij Michels spartelende benen tegen het bed. ‘Rustig maar, vriend.’ Na de laatste stuiptrekking en aanvang van de aanhoudende pieptoon rent Leon de gang op. ‘Help.’ ( Mijn eigen aanstaande actiethriller als uitgangspunt genomen.)