'Eeeew, Gross! zijn dat hersenen? Dat is echt skeer!’ Er lag een aangereden kat op straat. Zijn rug verwrongen en een oogje uitpuilend. Onder zijn nek lag een kleine plas bloed. Felrood. Obsceen bijna. Ik had gedacht dat echt bloed er donkerder uit zou moeten zien. Een paar mensen stonden te kijken vanaf de stoeprand. Je kon ervan op aan dat Jayda vooraan stond. Met haar telefoon in de hand. Niet om de dierenambulance te bellen, maar om de scène vast te leggen en later met vriendinnen te delen om over te griezelen. 'Gatver, hij leeft nog!’ riep ze uit, ‘kijk dan hoe dat pootje beweegt.’ Ze boog voorover en strekte de arm met de telefoon uit. ‘Of is dat een tic? Hoe noem je dat, een spasme. Dit is echt absurd. Hoi Amara, Hoi Destiny.’ En dan realiseer ik het me pas. Ze is live. Ze staat dit op facebook te streamen. Ik kon maar één ding denken. Dat zij daar lag. Verpletterd door een vuilniswagen, haren vastgeplakt aan het asfalt. Ik zag het gebeuren. Hoe de voorkant van de truck haar in de zijkant trof. Niet in de rug, zodat ze statig, in slow motion, vooruit kon zweven met armen wijd en wapperend haar zoals in de slotscène van een tragedie, maar in elkaar gedrukt met een geknakt armpje, ribben gebroken, longen geperforeerd. Niet aangrijpend, maar gruwelijk. Niet met memorabele laatste woorden, maar bloed gorgelend. 'Iemand zou hem uit zijn lijden moeten verlossen,' zei Jayda, 'dit is echt té zielig.' Iedereen op de stoeprand keek nu naar Jayda. Jayda keek naar haar scherm. Niemand keek naar de poes die haar laatste stuiptrekking maakte en stierf. Mijn eigen telefoon piepte in mijn zak. U heeft één nieuwe melding. Jayda is NU live.