De heterocera, de nachtvlinder, dankt zijn wetenschappelijke naam aan zijn antennes. Daar waar zijn ambivalent, de dagvlinder, altijd één hebben met een knop, ziet men verschillende vormen voelsprieten terug bij de mot. De aantrekkingskracht die de insecten op mij hebben, wordt door velen niet begrepen. Ik zie een mot verwoed tegen het keukenraam vliegen, je hoort het tikken. Het geluid wordt verstoord door het binnensloffen van mijn broertje. Hij heeft het vermogen om onmogelijke eetcombinaties er heerlijk uit te laten zien. Het is halfelf ‘s avonds en hij stopt een boterham met stroopwafel, kaas en rode ui in het tosti-ijzer. Ik zie donkere haartjes een beginnende baard vormen op zijn wang. Ik begin mij af te vragen of hij sneller ouder wordt dan ik, of dat ik ben blijven hangen in de pubertijd. Hij verteld mij over dat hij de liefde heeft verklaard aan een meisje, maar dat hij die avond van plan is seks te hebben met een ander. Ik loop het huis uit. Zelf heb ik geen plannen. Het antwoord op de vraag waarom motten ’s nachts naar het licht vliegen is nog steeds niet gevonden. Een van de theorieën is dat zij door een ingewikkelde werking van de ogen een donkere vlek zien in een lichtbron. Afhankelijk van welk deel van de ogen belicht wordt, zien ze het donker steeds op een ander plek, wat uitmondt in een verwoede vlucht naar het licht. De maan wordt verborgen door onweerswolken. Ik maak een koker van mijn hand en kijk richting het kleine beetje licht. We hebben allemaal wel een blinde vlek. Wanneer ik een halfuur aan het lopen ben, besef ik me dat ik richting haar huis loop. Het bezorgt me kippenvel en meteen sta ik genageld aan de grond. De Acherontia Lachesis is mijn favoriete mot. Wellicht om zijn ongelofelijke weerzinwekkendheid binnen een soort dat toch al niet geliefd is. Ze piepen als ze zich aangevallen voelen. Ik besluit om mijn onbewuste route te vervolgen. De excuses die ik voorbereid zijn bij lange na niet goed gefundeerd. De juiste woorden komen niet. Vertellen dat ik van haar houd lijkt zinloos. Mijn gedachten overheersen mijn zintuigen en pas als besef dat ik niet oplet, zie ik de auto met een rotgang aankomen. Ik kijk het licht van de koplampen in dat wordt vervolgd met een grote donkere vlek. Ik heb geen tijd om te piepen.