Ze was nu toch al zover gekomen, laat ik het nu maar snel afmaken sprak ze zichzelf kordaat toe. Haar handen trilden bij de gedachte het dossier in haar tas te stoppen , om vervolgens de dag te beginnen alsof er niets gebeurd was. Waarmee ze de dossierkast ging openen was de enige onzekere factor in haar plan geweest. Normaliter werd de kast op vrijdagmiddag na de borrel op slot gedaan , maar ze had het op maandagochtend weleens open aangetroffen. Voor de zekerheid had ze vrijdag in de lunchpauze de klauwhamer van de klusjesman uit zijn werkkast gegrist en in de lade van haar bureau gelegd. Ze had de twee sleutels van het kantoorpand in haar bezit, eentje van de voordeur en eentje van de achterdeur. Niemand zou er iets van merken . Ze had een uur, ruim de tijd om haar doel te bereiken , voordat haar collega’s al zuchtend en kreunend naar binnen zouden komen sloffen. Nadat ze moeiteloos binnen was gekomen zette ze een kop thee, uit gewoonte. Terwijl de waterkoker steeds harder ging brommen , het water heter werd, snelde ze naar de dossierkast. Het was op slot. De paniek sloeg toe, het was een waanidee schreeuwde door haar hoofd. De pijn stak in haar buik, als een wee, het bracht haar terug naar de bevalling van haar eerste kind. Nu niet aan denken, doorgaan, dacht ze en pakte de klauwhamer uit haar bureaulade. De privéconsulten van de afgelopen drie jaar flitste als een film aan haar voorbij , zijn zurige lucht , zijn harde handen . Het handvat van de dossierkast greep ze met klamme hand stevig vast . Ze sloeg het slot kapot , en schampte daarmee haar hand. De lade deinde even mee door de klap. De lade die haar trofee verborg.