#186 Zeerijm

‘Nee, moeder, ik wil niet mee naar Zell am See! Als een stuk vee achterin de auto mee.’ Ik weet het alweer. Die eerste keer.. Ik strak in het leer, maar toch zo teer als een veer. Aan het meer kwam daar Peer en ging mijn eer. Gedwee ging ik eerder met hem mee. Gelukzalig als een fee. Ik dacht: hee, dit is Hèm, JEEJ! Nu ween ik nog om mijn Deen. De eerste indruk scheen… Nu klaag ik steen en been, want hij was gemeen. Na die eerste keer kwam als eerste woord een sneer. Peer was geen heer! ‘My dear, have no fear’, zei ik keer op keer. Het maakte me hees. Naïef als een wees, nee, als Mees Kees, had ik nog geen vrees. Maar hij ging en rees. Ineens alleen aan de rand van die See.. Harde les: hoeplakee, weg naïviteit en mijn maagdelijkheid ermee. Geen Peer, geen zeer. Maar keer op keer is hij daar weer.. Wanneer ik het leer? Loslaten wat er gebeurde aan dat meer? ‘Mama kunnen we niet naar zee? Gewoon de echte, ga je mee?! Ik volg je dan gedwee. En zeg geen nee! Maar oh wee als Peer daar is, dat stuk vee! Dan verzuip ik hem in Hel aan Zee!’