# 186 Requiem

‘We gaan een week naar zee,’ had de buurvrouw gezegd, ‘en nu zoeken we een oppas voor onze orchidee.’ ‘Geen probleem’, had ik geantwoord, ‘ik zorg wel voor de plantjes.’ ‘Maar ze kan niet tegen alleen zijn,’ had Esmée gehakkeld en ik had natuurlijk direct gezegd: ‘Och, breng haar dan maar bij mij.’ Ze stond op een tafeltje op een lichte plaats, maar niet direct in de zon. Vanuit haar bladerkroon verhief zich een enkele bloemstengel die licht doorboog onder het gewicht van een tiental bloemknoppen die op breken stonden. ‘Ze houdt van klassiek – Pergolesi, Fauré – en van lieve woordjes bij het ontwaken,’ had Esmée nog gezegd. Een paar dagen had ik het volgehouden. Terwijl mijn gezinsleden zich hoor- en merkbaar in andere delen van het huis ophielden, was ik stiekem naar de orchidee geslopen en had in het donker wat liefkozende woordjes gemurmeld. Ik had zelfs speciaal voor haar nieuwe koosnaampjes bedacht: ‘Schattebelletje, schetebeestje, schoon juweeltje.’ En echt, ik zag haar knoppen zwellen van genoegen. Op de vierde dag ging het mis. Ik stond op het punt de deur uit te gaan toen een van de knoppen plotseling open barstte en zich razendsnel ontvouwde tot een knalgele ster. Vol trots kwam ik dichterbij maar ik werd weerhouden door een muffe, weeë geur die me bijna deed kokhalzen. ‘Stinkbeest!’ riep ik uit. Prompt viel de bloem van de steel. Met mijn vingertoppen viste ik hem van de grond en smeet het juweel zonder pardon in het prieel.