Ik weet het zeker ja, telde ze mee terwijl één voor één (het was nacht; een uur of twee) 18 slanke, weke voeten verschenen vanuit zee De maan, hoogzwanger en heel baarde ontelbare sterren en samen met mij keken ook zij, bevreemd en verwonderd mee naar dit mooie mysterie aan zee Deze nacht (het was een uur of twee) geloofde ik in sprookjes, de werkelijkheid een vreemd idee want negen meerminnen nam ze voor me mee: de gulle, stille, donkere zee En oh de magie toen lelieblanke ledematen van gebeeldhouwd camee als eb en vloed dansten op het hypnotiserend geruis van de zee Maar plots week het helmgras, was mijn schuilplaats ontleed en zeer gealarmeerd (ik wist het meteen; het zat verkeerd) verdwenen ze één voor één in de schuimende branding van de zee Negen meerminnen misschien zie ik ze weer en vertel ik ze, als het lukt, een volgende keer Dat er niets te vrezen valt van een kleine, ranke ree die gelooft in sprookjes en ’s nachts graag graast in het helmgras aan zee