‘Aimée, neem dat niet mee, deze week is er veel te beleven aan zee.’ Meter hemelt de zee altijd op. De eerste helft van haar leven heeft ze er geresideerd. Babytenen in heet zand, als kind lopend op het strand, door acné vereerde jonge kerels, waarmee ze hand in hand liep, op Cadzand kreeg ze van haar geleerde Xavier een gele diamant. Anyway, Aimée is niet tevree, en steekt de oortjes van haar Ipod in haar oor. Meter kijkt haar lelijk aan, en Aimée steekt haar middelvinger op. Meter is gechoqueerd en zweert: ‘dit is de laatste keer, je wordt nooit meer mijn logé.’ Aimée weent, het lijkt een eeuw geleden. Haar leed weerspiegelt zich in zee, meeuwen schreeuwen in de wereld van wolken. Kees weet het allemaal niet meer. Weer die tranen, dat grote zeer. ‘Aimée, jouw meter, Marie-José, is niet meer. Dat stomme idee bij die takeaway bracht haar destijds overzee. Eerst met haar decolleté in de moskee. Dan spoelde ze haar camee weg door de plee. En haar huis werd geconfisqueerd. Nee, ze was toen echt niet meer oké.'