Dank voor de reacties! @Greetje: jouw versie vind ik ook mooi, want ik hou van alliteratie :) :nod:

Mooi, Erik Jan! Maar ik twijfel over de suggestie van Geertje; langzaam allitereert wel, maar voegt niet echt iets toe (want 'loom' straalt dat ook al uit). Beide versies mooi, dat wel.. :)

Dank je Ton! Ik begrijp haar opmerking wel, om de alliteratie. Maar ik ben met je eens: het langzame zit al verwerkt in loom. Mijn bedoeling was ook om 'ze danst zo' én terug te laten slaan op het lome zwaaien met de vleugels, én dat de vis zo licht danst onder de golf. Met het afbreken van de regel blijft het een beetje in het midden waar 'ze danst zo' op slaat, en dat vond ik eigenlijk wel mooi :)

Mooi vind ik deze. Beeldend de eerste drie regels. Intrigerend suggestief de laatste twee.

Dank je Cora! Op die laatste twee regels heb ik echt een tijdje zitten broeden, en ik weet het nog steeds niet helemaal: 'geheimen van onze ziel' of 'geheimen aan onze ziel'... Grappig dat je zo lang op zo'n klein woordje kunt staren :)

Prachtig, die eerste 3 regels! Ik heb gisteren heel veel tanka's gelezen op dit forum, maar deze regels zaten vannacht nog in mijn hoofd.

Bedankt Nerine! Dat vind ik echt een enorm mooi compliment! :nod: :)

Mooi Erik Jan, van lichtvoetig naar zwaar zo voel ik het.

Ja klopt Nancy, dat is precies wat ik wilde verwoorden! Hoe licht zo'n walvis kan lijken, zwevend en dansend in een eindeloze oceaan. Een zwaar beest, maar toch een bepaalde speelsheid, lichtvoetigheid (lichtvinnig...) Maar als je dat observeert, kun je zelf overvallen worden door een zwaarte. Het contrast wat je wellicht zelf voelt met dat lichte en dat speelse, om wat voor reden dan ook.

Erik Jan, ... Ankervast hangt nu de knoop geheimen aan onze ziel. Wordt de vis gevangen en later opgegeten; bedoel je er dat mee?

Ha Riny, Nee, dat bedoelde ik er eigenlijk niet mee. De observatie zit echt alleen in de eerste zin, de eerste drie regels. Daarna komt de lichtelijk filosofische overdenking: Soms zie je iets heel 'lichts' in de natuur -een vlinder, een spelend kind, een dwarrelend blaadje, een dansende vinvis- maar bij jezelf ervaar je die lichtheid niet. Sterker nog: je wordt door dat beeld ineens geconfronteerd met je eigen 'zwaarte': verlies, depressie, wanhoop, geheimen. Dat was het beeld wat ik probeerde op te roepen: een knoop geheimen in onszelf, in contrast met de vrije en zorgeloze vinvis.