#184 Een moment om nooit te vergeten

Nog een paar minuten, dan is het mijn beurt. Ik voel even aan mijn strapless jurk. Hij zit nog stevig. De rits is kapot, maar Larissa heeft hem met een veiligheidsspeld vastgezet. Mijn lange haren vallen er overheen dus je ziet er gelukkig niets van. We zijn maanden bezig geweest met de voorbereiding. Dit maak je maar één keer in je leven mee, dus er mocht natuurlijk niets aan het toeval worden overgelaten. Gisteren hebben we alles nog eens van minuut tot minuut doorgenomen. Tot nu toe verloopt alles volgens planning, op een paar kleinigheidjes na. Met wat improvisatie hebben we het steeds weten op te vangen. Nu. Larissa steekt haar duim naar me op. Het zweet staat in mijn handen en ik haal nog een keer diep adem. Nienke zet de melodie van ‘daar komt de bruid’ in op haar trompet, en ik loop met knikkende knieën naar het altaar. Jammer dat het Koen is die daar op mij staat te wachten, en niet Lars. Dat zou nét wat leuker zijn geweest. Maar Lars werd ziek. Met mijn ogen zoek ik papa en mama tussen alle mensen in de zaal. Ze kijken trots. Ik voel hoe mijn gezicht begint te gloeien en roep mezelf tot de orde. Het is nog niet afgelopen, concentratie! Na het jawoord valt de spanning weg. Iedereen in de zaal begint te klappen en te praten. Terwijl we buigen naar het publiek voel ik hoe er iets losschiet op mijn rug. Ik kan mijn jurk nog net vastgrijpen en ren struikelend het podium af. De musical in groep 8 van juf Larissa – een moment om nooit te vergeten.