Hij schrok. Dit kon niet waar zijn! Even had hij het gevoel dat de witte letters op de zwarte achtergrond van zijn scherm aan één of andere exotische dans waren begonnen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Het stond er nog steeds. TOEGANG OK De adrenalinestoot deed zijn hoofd bijna ontploffen. Het kon toch niet zijn dat hun beveiliging zó eenvoudig te omzeilen was? Niettemin had hij hier stiekem op gehoopt. De meeste mensen zijn gewoon te lui om hun accounts van een deftig wachtwoord te voorzien. Wat een klotebedrijf zeg! Gejaagd tikte hij enkele commando’s in. Voorlopig verliep alles zoals hij het gepland had. Ja! Daar stond het bestand waarnaar hij op zoek was. Vlug verwijderde hij het en zette zijn eigen gefabriceerde versie in de plaats. Nog één muisklik en die rotvent van een afdelingschef zou niet weten wat hem morgenochtend overkwam! Hij aarzelde. Niemand zou ooit doorhebben dat hij het was geweest. Nee, daarvoor zijn ze niet slim genoeg. Hij wel, maar zij niet. Zijn vinger bleef op de muis liggen. Hij dacht aan Frank. Aan hoe die eruit gezien had de ochtend waarop hij hem achter zijn bureau gevonden had. Het briefje op het toetsenbord had hij niet eens hoeven lezen. Godverdomme! Waarom had hij niets gedaan toen het nog kon? Toen het nog niet te laat was? "Deze is voor jou, Frank!", riep hij uit. En hij klikte.