‘Dag tweehonderdvierenzestig. Tijd, 8:45. Temperatuur 23 graden. De cocon hangt er rustig bij. Weinig tot geen verschil sinds afgelopen week.’ Er wordt op de deur geklopt. ‘Binnen.’ ‘Ik moest kloppen, want de bel doet het niet.’ ‘Wat een flauwe grap, Professor Lillifee. Zitten we weer in het nostalgisch tijdperk?’ ‘Nou Johannes, ik word nog altijd seksueel opgewonden als ik de stem van Samson hoor. Of ja tenminste pre 2005, toen Danny Verbiest nog met zijn vuist in Samsons holletje zat.’ ‘Na al die jaren, verbazen uw escapades mij nog steeds.’ ‘Hoe staat het met Monarch 4.0?’ ‘Hoopvol, als we deze stabiliteit de komende honderd kalenderdagen kunnen volhouden, dan hebben we wellicht die wetenschappelijke doorbraak waar we zolang naar hunkeren.’ ‘Oh Johannes, ik hoop het zo voor je.’ ‘Dank U. Ik wordt heet.’ ‘Echt? Eindelijk na al die jaren. Ik had de hoop al opgegeven.’ ‘Professor, alsjeblieft, laat dat bloesje aan.’ ‘Maar ik dacht.’ ‘De ruimte, het begint warmer te worden. Shit, de centrale verwarming. Zeg dat het niet waar is.’ ‘Johannes, de temperatuur in Monarchs’ ruimte stijgt exponentieel.’ ‘Nee! Niet alweer!’ De cocon komt in beweging. Roze smurrie begint op de steriele vloer te druipen. ‘Code rood, Code rood.’ Johannes rent naar een kluis in de hoek van het lab, toetst een cijfer combinatie in en houd zijn badge ertegen. Hij neemt de vlammenwerper eruit en hangt deze om zijn schouders. ‘Voorzichtig Johannes.’ roept professor Lillifee, terwijl hij Monarchs’ ruimte betreedt. Langzaam benadert hij de cocon, die leeg is. ‘Shit, waar zit je kreng?’ Een zacht geritsel is hoorbaar. ‘Johannes boven je!’ Er volgt een vlammenzee. ‘Heb ik haar?’ Hij voelt iets op zijn rug kriebelen. ‘Shit.’ Een tentakel schiet door zijn borstkast. Terwijl hij in elkaar zakt aanschouwt hij het gemuteerde wezen met het hoofd van prinses Beatrix. Monarch 4.0 wordt tot op heden nog steeds vermist.