#181 O sole mio

Hij draagt zijn outfit zoals alleen Italianen dat kunnen: zo’n perfect gestreken wit overhemd in een nette broek met stoere riem en suède mocassins om het af te maken. Zijn blonde haar is achterover gekamd en laat wat krulletjes zien in zijn gebruinde nek. Het is een warme dag geweest, maar hij oogt fris. Met zelfverzekerde tred stapt hij over de keien, in zijn linkerhand een bos rozen meedragend. Als hij op zijn horloge kijkt, trekt een opgeluchte glimlach over zijn lippen. Toch versnelt hij zijn pas als hij de hoek omslaat. Midden in de straat stopt hij abrupt en draait zich naar een hoog gebouw. Zes verdiepingen appartementen zijn op elkaar gestapeld en hebben allen een balkon met openslaande deuren en louvreluiken. Alleen de bovenste twee verdiepingen vangen het zonlicht. De rest ligt in de schaduw, waardoor hij goed zicht op de ramen heeft. De jongeman ademt diep in en kijkt naar de grond, terwijl hij de bloemen achter zijn rug verstopt. Verschrikt draait hij zijn hoofd terug naar het gebouw wanneer hij het typische geklik van een slot met oud beslag hoort. Op de eerste verdieping verschijnt een omaatje met een gieter. Ze glimlacht en bewatert haar bloembakken. Met een zucht laat hij zijn hoofd en de bloemen zakken. Zenuwachtig wrijft de knul met zijn vrije hand over zijn gezicht. Hij zet wat onwillekeurige stappen, voor hij zijn voeten stevig op de grond plant en definitief zijn hoofd naar de derde verdieping heft. Hij staart net zolang tot hij beweging van het gordijn ziet. De bos bloemen zweeft omhoog en zijn beide handen grijpen de bos trillend vast. Zijn mond gaat open op het moment dat haar balkondeur openzwaait om de serenade te beginnen, maar de deur gaat weer dicht.