Tegen het einde van de dag wordt het rustiger op straat. Mensen keren huiswaarts om bij hun Valentijn te zijn. Eén man niet. Hij dwaalt door de straten, staat af en toe even stil. Hij kijkt op zijn horloge en loopt weer door. Vuisten gebald en schouders verkrampt. Langzaam maar zeker nadert hij het station. De man kijkt opnieuw hoe laat het is, glimlacht kort, haalt diep adem en zet dan de pas erin. Vastberaden. Bij een elektriciteitshuisje – vlak naast de spoorwegovergang bij het station – stopt de man. Weer kijkt hij hoe laat het is, checkt dan of zijn spullen er nog zijn, om vervolgens met zijn rug tegen de muur van het elektriciteitshuisje aan te leunen. Hij bijt op zijn onderlip. Nog een paar seconden. Precies volgens plan. De belsignalen en knipperlichten gaan aan en de slagbomen komen langzaam naar beneden. De man kijkt om zich heen. Het is rustig, maar hij is niet alleen. Heel even wacht hij nog. Wanneer de lichten van de trein dichterbij komen, pakt hij zijn twee stokken met rood doek achter het elektriciteitshuisje vandaan. Hij glipt onder de slagbomen door en loopt over het spoor richting de naderende trein. Twee dames gillen, een boodschappentas valt. Een jongen slaat zijn handen voor zijn gezicht en een moeder trekt haar kind met zich mee, weg van het perron. Dan blijft de man staan. De trein komt tot stilstand waar hij altijd stopt, op een paar meter afstand van de man. De machinist kijkt met grote ogen naar de donkere gestalte voor zijn trein. De man rolt het spandoek uit en houdt hem omhoog. “Ik hou van jou.” De machinist ontspant zijn schouders, glimlacht, stapt de trein uit en hijst de man het perron op. “Ik ook van jou, malloot!”