Zijn versleten All Stars leken over de straat te huppelen. Een glimlach van oor tot oor was niet van z’n gezicht te vegen. In de rechterhand klemde hij een dieprode roos. De andere hand had hij in zijn jaszak gestoken waar de kaart brandde tegen zijn huid. ‘Zie ik je vanavond om zes uur in Het Wapen?’ stond erop. Met drie kruisjes eronder, geen naam. Maar hij wist van wie de kaart was, had geen enkele twijfel. Eindelijk! Aan een tafeltje in de hoek van café Het Wapen, zat ze met haar wijsvinger lokken van haar donkerrode haar om haar vinger te winden. Zenuwachtig keek ze naar de deur iedere keer als deze open ging, nog steeds verbaasd over haar eigen durf. Ze keek op haar horloge, het was vijf voor zes, ze was vroeg. Even overwoog ze om op te staan en weg te lopen. Hij gunde haar op school nauwelijks een blik waardig. Waarom dacht ze dat hij zou komen? Klokslag zes uur ging de deur van Het Wapen open. Als eerste verscheen een rode roos en erachteraan kwam een jongen op oude gympies. Hij keek zoekend om zich heen, liet zijn blik van de ene tafel naar de andere glijden. Er zat een meisje in de hoek dat hij vaag kende, hun blikken kruisten elkaar. Hij keek verder het café rond. Misschien was ze wat later. Hij legde de roos op de bar en ging zitten op een barkruk. De deur ging open en hij keek verwachtingsvol over zijn schouder. Maar het enige dat hij zag was het meisje met de lange rode haren dat naar buiten liep.