De afkeurende blik in zijn ogen geeft hem weg als lid van de verwende klasse. Het zijn prachtige oorbellen maar ze doorstaan de toets van zijn kritiek niet. Te groot, te ordinair. Hij kijkt geïrriteerd op zijn horloge en wil de chocolaterie binnengaan, maar bedenkt zich dan. Mompelt schamperend “wat een cliché.” Er verschijnt een drie-keer-is-scheepsrechtblik in zijn ogen als hij de parfumerie aan de overkant van het plein ontdekt. Vastberaden beent hij erheen. Dan in hemelsnaam maar het obligate geurtje, lijkt hij te denken. Eenmaal binnen ziet hij zich geconfronteerd met een huilende verkoopster die duidelijk gaat afsluiten. Ze veegt snel haar tranen af en verontschuldigt zich voor haar onprofessionele gedrag. “Geen probleem” antwoordt hij “het gaat met u dus ook niet zo goed vandaag.” Hij kijkt naar een prachtige vrouw, zo een die straks vast en zeker een prachtig collier krijgt omgehangen in een van de betere restaurants van de stad. “Ach jee, met u dus ook niet. Dat spijt me meneer.” Het zeer verhelderende gesprek dat zich ontspint gaat over verbroken liefdes, te grote cadeaus en wat vrouwen nou echt willen. In de taxi naar huis leest en herleest hij de tekst die ze samen maakten: Jij bent voor mij uniek, je bent vrij gun me vanavond jouw hartslag tegen de mijne en laat ons kiezen steeds opnieuw ik voor jou en jij voor mij Die nacht in bed met zijn grote liefde in zijn armen, stuurt hij een gefluisterd dankjewel naar de lieve verkoopster. Ze verdient een lintje.