Lieve Valentijn, Gisterenavond heb ik zo van je genoten. Het amoureuze vioolstuk loog er niet om en de romantiek vierde hoogtij. Niet alleen bij jullie op het podium. De vrienden en vriendinnen die waren uitgenodigd op deze generale repetitie, kregen de smaak te pakken. Veel stelletjes kropen dichter naar elkaar toe en aan de geluiden te horen, werden er veel kusjes gestolen. Ik moest wel gniffelen om het koppel dat stilletjes het zaaltje probeerde te verlaten. Hoge nood, zeg maar. Jij hebt alleen oog voor de blonde violiste. Jullie zijn druk met oefenen en jullie raken steeds beter op elkaar ingespeeld. Op de bühne lijkt zij op een godin, vooral als de schijnwerper haar blonde lokken oplicht. Thuis in spijkerbroek en T-shirt is zij net zo gewoontjes als ik. Zij geeft lang niet zoveel om jou als ik. Dat moet je toch opvallen in het studentenhuis. Zij zit alsmaar te tokkelen en hoge noten te kraken, afgezonderd van alles en iedereen. Ik zorg steeds dat ik extra kook en dan voorzie ik jou van heerlijke hapjes. Ik zie toch, hoe je dan je vingers erbij aflikt. Oh, je moest eens weten hoe ik daarna lig te fantaseren over jou om vervolgens ook mijn vingers af te likken. Oké, ik ben niet muzikaal, maar weet, dat ik jouw snaren gevoelig kan bespelen. Zo, dat jij een hoge toonsoort aanslaat op het hoogtepunt om vervolgens een zucht van verlichting te slaken. Vanavond vind je mijn roos met kaartje op je stoel. Mijn woorden zullen je diep raken. Nog maar een uurtje om een tekst te maken, waardoor jij voorgoed in mijn armen zult geraken. Nooit hoef ik meer nachten heimelijk naar je liggen smachten. Nog maar even, voordat ik hartstochtelijk onder jou lig te beven. Nooit meer mezelf in slaap sussen, straks kwijlen we van onze hete kussen. Lieve Valentijn, jou inschattend, denk ik dat je zwicht voor mijn warme liefdesgedicht. Maar hemeltjelief, wat schrijf je per definitie in een lokkend vers?