#181 Falentijn

Met de punt van zijn tong bevoelt hij voorzichtig de witgele kop en verwisselt dan zijn geconcentreerde blik voor die van een zelfverzekerde casanova. Vorig jaar eindigde hun avond met andere gillende sirenes dan waar hij op had gehoopt. Ze was gestruikeld. Hij stopt even en wrijft over zijn schoenmaat 66. Zijn gezicht vertrekt alsof haar voortanden nog steeds in zijn voet steken. Hij recht zijn rug voor zover zijn bochel het toelaat en haalt diep adem voordat hij bij de bloemist naar binnenloopt. De verkoper herkent hem meteen. ‘ Ga je het nog eens proberen?’ ‘Jazeker, dit keer heb ik ‘m wel op.’ Hij duwt zijn bril met een vinger terug op de plek en trekt zijn wenkbrauwen daarbij op om ruimte te maken. Falentijn stapt stevig door. Als hij bij haar huis arriveert, slaat de twijfel toch even toe. Hij buldert zichzelf moed in, veegt de speekseldraden aan zijn mouw af en belt aan. Zijn gezicht verstopt hij achter de bos rozen. De deur zwaait open en hij duwt het ruikertje in een vloeiende beweging onder haar neus. Precies op dat moment knapt de puist op zijn bovenlip. Van schrik schiet zijn arm omhoog. Bij het terugtrekken voelt hij weerstand. ‘Falentijn, ben jij het? Ik heb je toch gezegd dat ik je nooit meer wil zien,’ brabbelt het tandeloze meisje. Hij bekijkt haar ogen die op de doornen prijken. ‘Dat komt dan mooi uit. Ga je mee uiteten?’