Observatie Driestedenweg 16. Saai – ja. Spannend – ja. Een anonieme tip. Mijn zitvlees voelt aan als een houten plank. Mijn blaas zegt: “Ik moet.” “Okay.” Ik zie: Van rechts jongen op fiets. Losse handen. Bos bloemen. Fiets tegen boom. Rood regenjack. Gele sjawl. Donkere spijkerbroek. Lichte gympen. Fris gezicht. Brildragend. Wipneus, brede kaak. Beweegt jolig. Belt aan nr. 14. Vrouw-1 laat binnen. Dat is Valentine. In de auto is het een stuk warmer. Ik noteer: Oude VW kever stopt. Zwart. Kenteken. Middelbare, slanke man in winterjas. Flinke doos. Houtje-touwtje, kameelkleur. Bruine leren schoenen. Gebruind smal gezicht. Scherpe trekken. Blond. Vrouw-2 laat binnen. Tweede Valentine. Van links jongen lopend. Handen in zakken jack. Grijs. Capuchon. Gezicht onzichtbaar. Versleten spijkerbroek. Loopt achterom. Verdacht. “Volgen.” Luide knal. Actie. “Versterking Driestedenstraat 14. Ambulance.” “Iedereen tegen de muur!” “Vuurwapen?” “Negative.” “Doorzoek de hele woning, zolder, kelder, garage.” Een bewoonster en een bezoeker ontbreken. De jongen die de tuin inging is een zoon. “Chef! Explosie in slaapkamer voorkant.” De resten van een ontplofte doos liggen op de grond. Tegen het plafond hangen vijf gekleurde ballonnen. De iPhone op tafel speelt Happy Valentine. De blonde man probeert in de badkamer iets uit zijn oog te spoelen. De eerste vrouw die open deed is bij hem. Twee politiewagens scheuren de straat in. Twee droge knallen bij de buren op nummer 16. De agenten dringen het pand binnen. Een echtpaar heeft zelfmoord gepleegd, naar het schijnt. Op de salontafel ligt een afscheidsbriefje met de tekst: Wij vluchten. Ondertekening: Valerie en Valentijn. Onderzoek van versleuteld E-mailverkeer en mobiele telefoon zal bewijs leveren van chantage. De dode man had een gokschuld van drie ton. Het echtpaar was kinderloos. Mijn Valentijn was keurig door de bloemist bezorgd. "Hoe was jouw dag, schatje?" "Ach, een routine observatieklus. Een grapjas liet een doos met ballonnen knallen."