De dunne man wandelt door de rode neongloed van een seksshop. Zijn kale hoofd lijkt op het oppervlak van een dode planeet, en zijn hoge jukbeenderen doen hem lijken op een uitgehongerde Guy Pearce. Hij draagt een versleten Darkthrone T-shirt , en lijkt geen last te hebben van de vrieskou. Zijn spijkerbroek is veel te wijd, alsof hij zijn dunne spillebeentjes probeert te verbergen. In zijn rechterhand houd hij een boeketje met verwelkte rozen beet. Op zijn gezicht is een grijns te zien die zijn onnatuurlijk scherpe en lange voortanden toont. De dunne man steekt over, hij wandelt door rood. Auto’s stoppen spontaan voor hem, hoe snel ze ook rijden. Alsof een onzichtbare macht er voor zorgt dat hij niet eindigt als een rood remspoor op het wegdek. Aan de overkant van de straat deinst hij terug voor een voorbijlopende priester. Het kruis om zijn nek doet rookwolken uit de poriën van de dunne man ontsnappen. Als de priester uit zicht is, gaat hij eventjes op de rand van de stoep zitten tot hij weer de oude is. De dunne man arriveert eindelijk bij zijn bestemming, een flatgebouw dat er uit ziet alsof het uit een science fiction film is geteleporteerd. De dunne man klimt via de zijkant van het gebouw omhoog en klautert over het balkon van de tiende verdieping. Hij stopt bij huisnummer 78, en met zijn linkerhand trekt hij de voordeur eruit, en smijt hij het over de rand van het balkon, waar het de voorgevel van een geparkeerde Tesla compleet decimeert. De jonge vrouw staat in de deuropening. Ze trekt de kraag van haar coltrui opzij, en openbaart haar blote nek. Haar ogen glimmen van de gelukstranen. Enige vaardigheid in het liplezen laat meteen zien wat ze hem verteld. “Laat mij je Valentijn zijn. Voor eeuwig.”