#180 Zes-min

Het cijfer dat op haar leven geplakt zat was een zes-min. Als moeder werd ik daar soms moedeloos onder. En verdrietig. Altijd maar weer stimuleren, zonder zelf nog te geloven in een beter resultaat. Wat biedt de toekomst een zes-min meisje? Borden wassen, huishoudelijke hulp? Inpakster, postbezorgster? Niet dat het minderwaardige beroepen zijn, maar toch, je wilt voor je kind alle kansen die je zelf niet gehad of benut hebt. ‘As ge ma leut et’ placht opa te zeggen, plezier maken. Hij had nog wel een instrument op zolder liggen. Klaartje had goede longen. De trompet dan maar. Les bij de blazers van het korps. Weer moest ik haar aanmoedigen het te blijven proberen. Ze mocht aanblijven omdat het korps kampte met krimp van het ledental. Dus niet omdat zij zo goed zou zijn. Ik betrapte mezelf erop dat ik de hoop ging verliezen. Ik moest mijn dochter aanvaarden zoals ze was. Ik zocht een vorm van vrede, nam genoegen met een gelijke stand tussen winnen en verliezen. Er zijn nu eenmaal meer verliezers dan winnaars, hield ik mijzelf voor. Opeens had Klaartje een goed cijfer voor gymnastiek. Volleybal. Klaar werd nooit moe. Als de wedstrijd inzakte omdat de benen verzuurden bleef Klaar omhoog springen om ballen te blokkeren en punten te scoren. Met hardlopen verdiende zij eerst lintjes, daarna medailles op interscolaire wedstrijden. Ze kreeg de bijnaam Klaar-Af. De zeven werd een acht, werd een negen, en een tien. De schoolprestaties gingen eerst omlaag, omdat Klaartje school minder belangrijk ging vinden, en toen omhoog, omdat Klaar in zichzelf ging geloven. Echte zessen, stevige zevens, en die ene tien. Naast de trots voelde ik schaamte. Trots omdat zij het zelf had bereikt. Schaamte omdat ik niet meer in haar geloofde en er niet bij was toen zij haar eerst medaille haalde.