#180 Hoe nederlagen levens kunnen redden

Fluitende vogels, narcissen die hun kopje de eerste stralen van de lentezon geven, een vrouw die haar vrije arm gebruikt om haar jas overheen te hangen. Alle beelden corresponderen vandaag met de eerste mooie dag van het jaar. Ik houd van deze dag, nog meer dan van de dagen voor kerst, het is de dag die naar lente ruikt. De zachte lucht, de liefde, die uit zijn winterslaap komt. Ze komt me tegemoet met haar hond, een klein exemplaar, dat ze middels een riem in haar eveneens kleine hand richting de narcissen leidt. ‘Hoi’, zegt ze tegen me. Ze laat een lach zien die op sombere dagen al zou binnenkomen. ‘Hallo’, zeg ik terug. Ik rijd verder op mijn mountainbike. Niet hard, maar bij elke trap voel ik meer dat ik de verkeerde kant opga. Ik besluit om te draaien. Misschien is ze er nog. Als ik bij haar ben, grijp ik haar vast, bind ik haar hondje vast aan een boom en bedrijf ik de liefde met haar. Zij wil dit ook, dat kan niet anders, waarom lachte ze anders zo lief naar me. Ze zit net als ik in de pubertijd, in een vroeger stadium dan ik, blijkbaar komt de hitsigheid bij meisjes eerder. Waar is ze? Misschien is ze na het bruggetje linksaf geslagen. Ik geef gas, vergeet dat de brug nog te weinig lentezon heeft gehad om op te drogen, en val met mijn knie op één van de houten planken. Ik open mijn broek, zie dat het vlees zich geschrokken terugtrekt. Tranen springen in mijn ogen. Weer geen prijs.