Op een middag ontmoette Bart en Mirjam elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Bert had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Mirjam keek ongeduldig op haar horloge. "We moeten de trein halen. We hadden een kwartier eerder afgesproken." Bart schudde zijn hoofd met een grimmas en legde twee handen op haar schouders. "Laat die trein maar zitten er zijn veel belangrijkere zaken." "Ja maar,..." "Niets te ja-maren." en hij duwde haar om en knoopte een theedoek om haar hoofd. "Wat doe je nou!" "Vertrouw je me?" "Jaha" zuchtte ze "Blijf dan maar eens rustig staan." Bart ritste de rode tas open en haalde er een aantal grote kaarsen uit. Deze plaatste hij in een grote cirkel om hen heen en stak ze één voor één aan. "Draai je nu maar rustig om en doe de theedoek af." Met een zucht draaide Mirjam zich om en mompelde: "Wat heb je nu toch weer uitgevreten?" Toen ze de theedoek afdeed, verstijfde ze en zag Bart op zijn kniëen temidden van een cirkel brandende kaarsen zitten met een ring in zijn handen. Precies op de plek waar ze elkaar voor het eerst wachtend op de trein hadden ontmoet. "Wil je met me trouwen?"