“Op een middag ontmoette persoon A en persoon B elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Persoon A had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat...” Zo begon het verhaal van een man die aan een eveneens rode kleur tafel het publiek toesprak. De oude man wilde zijn verhaal afmaken, want het publiek hing aan zijn lippen maar de presentator aan diezelfde tafel hief zijn handen omhoog en bij het weer omlaag zakken, bracht hij de man tot zwijgen. Hij nam het woord over van de man, wensten de kijkers een goede avond en schreeuwde hard en snel in de camera: “TOT MORGEN!”. De man met dit verhaal boog zijn oude mannen hoofd, hij zag niet de uitgestrekte hand van de presentator zijn richting op. Dit was niet wat hij had verwacht toen hij voor dit programma werd uitgenodigd. Zijn verwachtingen waren om nog één keer zijn levensverhaal te vertellen voor groot publiek. Het verhaal zou namelijk, zoals elk verhaal wat hij vertelt, een diepe indruk op het publiek achter laten. Het publiek was daar ook klaar voor. Klaar voor een wijze les, klaar voor een nieuw inzicht, een start van een nieuw leven misschien wel? Maar helaas, niks was minder waar. De presentator had hen dit geluk niet gegund. De oude man begon een klein beetje te beven. Kleine druppeltjes zweet ontwikkelde zich tussen zijn diepe rimpels en een grote traan liep over zijn wang. Dit was zijn kans geweest. Het mysterie van de zware rode tas, wat hij al jaren als een last bij zich droeg. Elke keer wachtte hij op het juiste moment. Al jaren geleden vroeg hij zich af of er wel een juist moment zou komen. Hij kon niet meer langer wachten, zijn vrouw was nog geen jaar geleden overleden en hij was ook al zesentachtig. Na zijn succes over het verhaal van het touwtje, durfde hij dit verhaal eindelijk te vertellen. Het publiek had hem gehoord, de touwtjes hingen weer buiten! Mensen waren dus ook klaar voor de zware rode tas. Maar hij had zich vergist in de presentator, die leek zo oprecht en geïnteresseerd bij dat verhaal, maar hij kon dit blijkbaar nog niet aan. Opeens kwam bij de presentator het besef dat de hele wereld kon zien dat het afkappen van het verhaal een grote blunder was. Hij moest iets doen. Snel rolde hij zijn stoel heel dicht bij de oude man en sloeg zijn lange armen om hem heen. Hij hield hem stevig vast. Terwijl hij dat deed zag hij de rode zware tas die de oude man tussen zijn voeten had geklemd. De ritssluiting had het begeven en de tas liet, alleen aan de presentator, de inhoud zien. Een emotionele snik bleef steken in zijn keel…