#179 - Twee seconden (de tas)

Op een middag ontmoette Robert en de man elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Robert had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Robert ging zitten, maar niet te dicht naast de man. De tas stond tussen hen in. ‘Het is klaar’. De man zweeg. Twee jaar terug, op een verlaten carpoolplaats in de buurt van Roosendaal. De vlugge bekentenis dwong Robert om óók snel te handelen. Met drie routineuze bewegingen was het gebeurd. Klaar, uit en wegwezen. Nog een laatste blik naar de achterbank want daar stond hij, rood en groot. Zachtjes opende Robert het achterportier en pakte de tas. Zwaarder dan hij dacht. Hij keek snel of alles er in zat, gooide de tas over zijn schouder, liet de deur openstaan en liep geruisloos weg. Precies een maand later zag Robert voor het eerst de man die nu naast hem zat op het bankje. Het was op zo’n feestje waar je anoniem genoeg bent zonder verdacht te zijn. Natuurlijk had Robert de man gezien. Hij wist niet hoe hij eruit zag maar hij voelde dat hij het wel moèst zijn. Hij wachtte al een halfuur totdat de man kwam. ‘Ik weet wie jij bent’, zei de man. Robert knikte. ‘Weet je ook wie ik ben?’ Robert keek de man aan en knikte weer. ‘Goed. Je hebt het goed gedaan, in Roosendaal. Wil je een nieuwe?’ Robert wachtte even, wilde niet te gretig zijn. ‘Okee’, zei hij tegen de man. De man reikte in zijn binnenzak en stak hem een envelop toe. Toen Robert het ding pakte hield de man eventjes de envelop vast. Robert keek de man aan en de man keek terug. Twee lange seconden. Na Roosendaal kwam Rotterdam. En daarna Breda. Dat ging net goed. Vervolgens Eindhoven, Barendrecht, Tilburg en Delft. Eén keer naar Gent. En daar kwam Robert op het idee. Hij wist ineens hoe hij het zou gaan doen en wanneer. Welke materialen hij zou gebruiken en hoe hij de afspraak kon maken. Welke kleren hij zou aandoen, welke auto hij zou rijden om ver weg te gaan. Hij had het scenario eindeloos herhaald. Wat hij zou zeggen als de man dit zou zeggen, of dat. ‘Het is klaar’, zei Robert weer. De man zweeg nog steeds. Robert stond op, liet de tas en de man achter. Rustig blijven nu. De man pakte de tas, liep de andere kant op en gaf een knikje naar de overkant van het plein. Robert stapte in, keek glimlachend achter zich want daar stond hij nog, zíjn tas. Twee seconden te lang staarde hij naar het glimmende rode leer. Hij zag ze niet aankomen, ze waren vlug. Eentje maakte drie snelle bewegingen met zijn vinger. Klaar, over, uit. De ander pakte de tas. ‘Zwaar ding’, zei hij.