# 177 Hou me tevreden

‘Heb je ze graag zwartharig?’ Hij keek opzij. Uit de zetel naast hem klonk gesnuif. ‘Niet dus. Hou op met krabben onder je oksels. Je klieren gaan zwellen.’ Wolf bladerde verder in het 3D-album. ‘Hier, deze ziet er goed uit. Een blondine.’ Hij toonde de betreffende foto aan zijn vriend. Diens ogen werden groot van afkeer, en hij schudde zodanig het hoofd dat de kippenlederen bekleding onder hem kraakte. ‘Je doet moeilijk, Vic. De best gevormde zijn het snelst verdwenen. Blijft er enkel een standaardmodel over dat naargelang je behoefte nog kan bijgewerkt worden. Wat voor jou neerkomt op wat extra breed bovenaan. En blijf met je handen van tussen je benen. Heeft je pijl het nog niet lastig genoeg met die foto's?' Vic bromde, zette zich af en draaide hem obstinaat de rugleuning toe. ‘Kijk me aan, Vic. En zeg me. Een brunette of een roodharige? Dit gaat nu al dagen zo. Ik word dit spelletje beu.’ Hij draaide de zetel weer naar zich toe. ‘En doe je handen weg van je oren, ik weet dat je me hoort. Hoe denk je dat dat overkomt? Kinderachtig gedrag moet je vermijden. Maak je groter. Zet je borstkas uit en trommel erop als ben je een Tarzan die zijn Jane moet overtuigen.’ Vic tuitte nadenkend zijn lippen, dan knikte hij. ‘Dus, kom uit die zetel en kijk eens heel goed naar die schoonheden hier. Je hoeft maar te klikken op het plaatje en ze staat voor de deur. Is dat leuk of is dat leuk?’ Vic hield zijn hoofd schuin, eindelijk begon er iets te glanzen in zijn kwartsgrijze ogen. ‘Neem je er ook één’, hoorde Wolf hem zeggen. Wolfs hand was blijven liggen op een vlammend rode. ‘Ik? Nee hoor. Wat moet ik daarmee?’ Hij klapte het album dicht. ‘Ze komen en gaan. Maar jij … je hebt het nodig, hé? Die samenhorigheid, hoe kort ook. Als deze te groot voor je zijn, Vic, je moet je niet ongerust maken. Ik las dat in het album van volgende week de modellen twintig centimeter kleiner zullen zijn. Misschien geef je daaraan voorkeur.' Vic grijnsde, en sprong op bij de lichtbundel die plots naar binnen priemde. Verwachtingsvol keek hij Wolf aan, zijn lichaam zette zich uit tot het dubbele van zijn formaat. ‘Ik had het moeten weten,’ zuchtte Wolf, en hij stond op om de deur te openen. Vic sprong lenig op zijn zes fluwelen poten van de zetel, zijn vier neusgaten roken zijn oudste beste vriendin en hij rende met een oerkreet op haar af. ‘Zolang zij je geeft wat je wil met dat felblauwe kapsel en in een jurk als een soepbord, heb je geen andere vriendin nodig. Vergeleken met haar zijn die andere maar vale champignons.’