Autobiografische schrijfopdracht #15 – Verliezen

Een echte vriend verliezen kan ik niet Verlies van een relatie, verlies van werk, verlies van vrienden, dreigend verlies van je huis. Noem het maar verlies van alles wat je aan vastigheid in het leven hebt. Het gebeurde nu drie jaar geleden en alles leek onder mijn voeten te verdwijnen. Ik belandde in een wereld, die ik later de hel noemde, maar waarvan ik op dat moment maar niet kon bevatten wat het was. Sommige dingen waren noodgedwongen “eigen” keuzes, andere voldongen feiten waar ik mee te dealen had. De hel was het, niet te omschrijven wat verlies op deze manier voor impact heeft elke vezel in je lijf. Ik raakte de weg kwijt, nadat ik mezelf daarvoor in mijn relatie al was kwijtgeraakt. Maar ik herpakte me, vond mijn weg en, nog belangrijker, mezelf weer terug. Ik deed het zelf, maar zeker niet zonder de hulp van mijn kleine familie en een paar echte vrienden. Familie en vrienden die me lieten zijn, die er voor me waren, die me steunden. Nu eigenlijk nog geen twee jaar later, ben ik getekend door opnieuw een groot verlies. Verlies van een hele andere orde; twee hele dierbare mensen, die er eerder zo voor mij waren, zijn niet meer bij ons. Mijn lieve vader en mijn goede vriend hebben vlak na elkaar een oneerlijke strijd verloren. Elk streden zij hun eigen strijd en vochten tegen het monster wat kanker heet. Ze konden het niet winnen. En dit verlies…. dit verlies is niet te beschrijven, in geen woorden te vatten, in geen verhaal te vertellen. Dit verlies is pas de hel. Dit verlies, dit missen is bijna niet te doen. En toch lukt het, samen en alleen. Stukje bij beetje. Samen met hen die het ook voelen. Alleen op momenten dat het nodig is. En ze zijn erbij, ze zitten in mij, in alles wat ik doe en nog ga doen in dit leven. Zij waren erbij om mezelf en de weg weer te vinden en ze zijn er ook nu bij om ervoor te zorgen dat ik ze niet weer verlies. Want één ding weet ik zeker; een echte vriend verliezen kan ik niet.