#175 Onthouden

Onthouden Het is pikdonker. De zachte wind brengt het geritsel van de bladeren in vlagen op gang. Een doek scheidt ons van de buitenwereld. Zij ligt naast me, in een iets te wijd T-shirt en een slipje. De luchtbedden zijn strak tegen elkaar aangeschoven en de slaapzakken liggen als éénpersoonsdekbedden over ons heen. Bij het omkleden zag ik haar ontblote bovenlichaam. Ik zag hoe haar borsten zich toonden toen ze al in haar T-shirt geschoten was en zich vooroverboog voor een nachtzoen. Ze ligt op minder dan een armlengte van mij vandaan. Ik verschuif mijn hand richting haar en stop als ik stof voel. Ik hoop dat zij het is. Ze had haar arm om mij heengeslagen toen we van de bar naar de bungalowtent liepen, die we met de andere vakantiekrachten delen. Vrolijk en aangeschoten. Vanavond zijn we met zijn twee. Van de oude ploeg blijven alleen wij over. Morgen komen de nieuwe. Vrijdag, denk ik. Vrij-dag. Ik lig doodstil op mijn rug. Alleen mijn hand. Millimeter voor millimeter. De wind. De vlagen. Het geritsel. De stof van mijn onderbroek, die steeds meer tegendruk geeft. De twijfel. ‘Erica?’ fluister ik. Ze beantwoordt mijn vraag met een zacht gesnurk.