Beeldvorming De eerste keer dat ik haar uitkleedde, was met mijn ogen. In mijn verbeelding waren haar borsten als dartele gazellen, glooide haar bedonste onderbuik rechtstreeks de zevende hemel in en gloeiden haar dijen bedeesd, als de schil van een perzik. Ach, de belevingswereld van een schrijver! Ze verliet het restaurant al na vijftien minuten, ‘Kan je het zien!’, driftig klikkend met haar hoge hakken, mij achterlatend boven een zojuist geserveerd bord glanzende asperges. De maanden erna dacht ik tijdens het schrijven nog geregeld aan haar. Mijn Whatsappjes beantwoordde ze niet. En toen was ze daar toch, bij de presentatie van mijn erotische novelle. Ze had nu steil, ravenzwart haar in plaats van koperen krullen, wat me tijdens het signeren weer aan het broeien bracht over verborgen tinten rood. Na afloop trok ze me zwijgend mee naar buiten, de zomernacht in, naar haar huis. Ze had geen open haard met een schapenvacht ervoor en ik kleedde haar uit, geknield op een synthetisch IKEA-kleed dat knetterde op onze naakte huid. Haar borsten waren iets minder dartelig, maar haar dijen glommen in het schijnsel van het elektrische kacheltje. Op haar buik vlamde het koperen dons. Precies zoals ik het had bedacht.