#175 Elixia

Ik ontmoette haar voor het eerst in Rijsel, in De Rode Koe, in de straat van de drie wielen, dicht bij het centrum van die schone Franse stad. Ik bestelde er een salade Julia, de ober nam mijn bestelling op en toen mijn gedachten zich over het raadsel van de gekke kleur op het uithangbord van het restaurant bogen, - op het bordje had namelijk een groene koe gestaan - kwam zij in beeld. Nooit zag ik een lieflijker verschijning. Het was tussen kerst en Nieuwjaar, buiten was het guur en koud, de winter was druilerig als herfst, en zij deed me onmiddellijk verlangen naar een zachte lente in de buurt van een geurige vlier. Zo rook zij trouwens ook. Op het behang was een patroon van bloemen en kolibries afgebeeld. Toen zij op mijn tafeltje kwam zitten leek het alsof alle vogels van het behang afkwamen en in mijn keel kwamen gieren. Ik heb haar die avond gekust en geproefd. Ze smaakte net zo puur als ze eruitzag. Ze houdt me jong. Door haar drink ik zelfs geen alcohol meer. Sinds die avond drink ik alleen nog maar Elixia, de artisanale vlierbloesemlimonade in de prachtige verpakking met blauwe kroonkurk.