#175 Doodzonde

Gelukkig weet mijn vrouw er niets van. Ze zou er wakker van liggen. Er met me over willen hebben. Diepe waarheidsvindingen toepassen. Misschien, heel misschien zou ik het ook niet meer leuk vinden. Zeker niet als we overal woorden aan geven. Dus koester ik de gedachte. Voed die ook. Ik wil gewoon genieten. Van de gedachte alleen. Regelmatig zie ik haar voor me. Alleen maar zien hoor. Meestal. Soms zou ik meer willen dan alleen zien. Dan voel ik ook een beetje. Raak ik haar even aan. Met mijn lippen. Op dat moment proef ik. Ruik ik ook weer die onweerstaanbare lekkere geur. Eventjes maar. Nee, natuurlijk denk ik op dat moment niet aan de gevolgen. Die desastreus zouden zijn. Ik denk alleen aan haar. Dat moment. En dat ik daar mijn gezelschap voor zou moeten verlaten. Alleen met haar. Buiten. Soms zou dat genoeg zijn. Want weet je, ik weet nog hoe het was. De ene keer voorzichtig vastpakken, de andere keren gretig, onbeheerst. Vingers die hun werk doen. Het vasthouden werkt al troostend. Gewoon het moment. Vastpakken, draaien, even spelen. Vuur erbij. En ja, in mijn gedachten rook ik weer een heerlijke halfzware shag.