Ze hadden hem niet gemist. Hij had zijn zwangere vrouw naar huis gebracht, het werd haar te laat. ‘Ga maar terug, hij is je beste vriend.’ Even later kijkt hij als een buitenstaander naar het gedruis. Hij ziet haar staan, ze neemt een slokje wijn. Zij heeft hem eerder op de avond gezien. De magie van hormonen verdooft plaats en tijd en bedwelmt hen tegelijk. Ze zet haar glas op een kast waar zij tegenaan leunt en hij pakt haar hand die nog aan het glas vastzit in dezelfde beweging. Zijn lippen voelt zij in haar nek. Hij leidt, hij weet de weg in het huis van zijn vriend, zij laat zich meevoeren. De muziek is nog maar nauwelijks hoorbaar, de hunkering naar elkaar des te luider. Kleren glijden als vanzelf af. Zijn handen op haar heerlijke, als halve maantjes gevormde billen, drukken haar omhoog. Zij klemt haar benen om zijn lendenen. Hij draait zich om en kruipt op zijn knieën op het bed met haar om zich heen gestrengeld. Vlijt haar neer en kreunt tussen haar gespreide benen naar binnen. Bezweet en uitgeput liggen zij op het onbekende sprei van hun vriend. 'Dit was goed fout,' spreekt hun geweten.