Hier, in dit huis der ouderdom, kruipen alle dagen tergend langzaam voorbij; nergens schijnt er een frisse zon door de altijd dichte gordijnen en nooit is er iets te beleven. Zelfs bij de bingoavond lijkt de kamer vol lijken te zitten. Maar hetgeen dat mij het meeste dwarszit: bij alle dametjes is de schoonheid reeds versleten als ze hier binnenkomen. Aan hen valt er dus niets te genieten, zelfs niet uitsluitend met het oog. Nu is er een verzorgster, die af en toe langs mijn kamer loopt. Ik heb nooit wat tegen haar durven zeggen; de manier waarop zij loopt, kijkt en verzorgt snoert mij altijd de mond. Kijk! Daar is ze. Ze tuurt om de hoek; ik versteen. 'Is alles naar wens, meneer Verhoek?' Ze weet mijn naam nog! Mijn handen beginnen te trillen, mijn hart te pompen. Naast me staat een leeg glas op een tafeltje. Ik zie mijn kans. 'Een glaasje water zou geweldig zijn,' zeg ik haperend. Ze pakt mijn glas, vult het. Wanneer ze het neerzet streel ik per ongeluk langzaam haar hand. Ze voelt zacht. Ik kijk naar haar, ik zweet. Ze glimlacht, laat me strelen en ik dank God.