Flarden hoe je wegkroop in de armen van mijn moeder, hoe ik naar je lenzen zocht die je uit je ogen verloor, zoals jouw vader en ik de mijne, wij op foto’s zaten met spillebenen op de rand van je bed en scheefgeknipte pony’s, kilometers naar school fietsten met halfbevroren handen en nonnen mij sloegen en jou niet, wij naar hetzelfde buitenland vertrokken en ons daar vergaten in mannen en jij mijn balletvoeten verrukkelijk vond, wij de mannen achter ons lieten en vochten, los van elkaar en ik terugging naar ons land en jij daar bleef waarna wij elkaar weer haperend tegemoet traden. Dan kwam je bij me, wilde mijn bed terwijl ik ziek was, at uit mijn kommetjes en liet je een kus op je voorhoofd geven. We belden veel; liefde, hoop, vertrouwen en confidenties ritselden over de lijn. Het ging je goed, je maakte carrière en verdiende goed geld. Kreeg andere vriendinnen met wie je reisde, champagne dronk en mannen verleidde. Je nam ze mee naar mijn huis waar ik op hen afgestemde maaltijden kookte en wij niet onze taal mochten praten omdat jouw vriendinnen het niet begrepen. Toen mijn moeder stierf kwam je niet en arriveerde weken later met weer zo’n vriendin. Je ging weg met door mijn moeder gebakken aardewerk om je ringen op te leggen. Daarna kreeg ik een bericht dat ik niet in je leven paste. Twee jaar gingen voorbij tot ik je zomaar op straat zag. Ik stond stil en riep je naam. Jij liep voorbij en zei voor mij geen tijd te hebben. Nu stuur je twee berichten en een kaart. Je werkt niet meer en je dagen zijn oneindig. Ik geef geen antwoord.