# 174 Vertrouwen

Ze hoorde de voordeur dichtslaan. ‘Hallo schat, ik ben weer thuis,’ riep Michael luid. Rita liep naar de gang. Michael liet zijn reistas vallen en spreidde zijn armen. Ze vloog hem om de hals. Hij kuste haar innig. Even later duwde ze hem achteruit en zei: ‘Jouw kussen zijn adembenemend. Even lucht happen.’ Gearmd liepen ze naar de kamer en lieten zich naast elkaar op de bank vallen. ‘Hoe waren de lezingen?’ vroeg Rita. ‘Heel interessant. Ik heb veel geleerd. Heb je me gemist in die drie dagen?’ Glimlachend draaide ze zich naar hem toe. ‘Niet echt. Jeroen heeft me gezelschap gehouden.’ ‘Mijn beste vriend?’ vroeg hij stomverbaasd. ‘Ja. Jouw vriend is tenslotte ook mijn vriend. Je hebt hem verteld wanneer je weg was. Daarom voelde hij zich verplicht om ’s avonds bij me langs te komen.’ ‘Wat een smeerlap. Ik heb hem vertrouwd.’ ‘Ik vertrouwde hem ook. Jou trouwens ook.’ ‘Je bedoelt?’ ‘Een vriendin van mij heeft jou in Amsterdam gezien. Je had je arm om de schouders van een blondine geslagen.’ Michael keek haar verbijsterd aan. ‘Dat kan niet.’ ‘Ik geloofde het ook niet. Ik vertrouw jou net zoveel als Michael.’ Elkaar vergeven was niet nodig.